Marine Le Pen urodziła się 5 sierpnia 1968 roku w Neuilly-sur-Seine, region Île-de-France, Francja. Jest najmłodszą z trzech córek Jeana-Marie Le Pena, polityka i założyciela Frontu Narodowego (obecnie Narodowe Zjednoczenie), oraz Pierrette Le Pen. Jej siostry to Yann Le Pen i Marie-Caroline Le Pen. Wychowywała się w Paryżu i Saint-Cloud. W 1976 roku, gdy miała osiem lat, jej rodzinny dom w Paryżu stał się celem zamachu bombowego, w którym nikt nie ucierpiał. Studiowała prawo na Uniwersytecie Panthéon-Assas w Paryżu, uzyskując w 1990 roku tytuł magistra prawa (DEA w zakresie prawa karnego). W 1992 roku zdała egzamin adwokacki i pracowała jako prawnik w Paryżu do 1998 roku.

Karierę polityczną rozpoczęła w 1986 roku, dołączając do Frontu Narodowego. W 1998 roku została wybrana radną regionu Nord-Pas-de-Calais. W 2004 roku zdobyła mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego, który sprawuje do dziś (reelekcje w 2009, 2014 i 2019 roku). W 2000 roku została przewodniczącą stowarzyszenia „Générations Le Pen”, promującego idee Frontu Narodowego. W 2011 roku przejęła przywództwo partii po ojcu, stając się przewodniczącą Frontu Narodowego (od 2018 roku Narodowe Zjednoczenie). W 2012 roku kandydowała w wyborach prezydenckich we Francji, zdobywając 17,9% głosów (trzecie miejsce). W 2017 roku ponownie startowała w wyborach prezydenckich, przechodząc do drugiej tury i uzyskując 33,9% głosów. W 2022 roku kandydowała po raz trzeci, osiągając w drugiej turze 41,5% głosów. Od 2022 roku jest posłanką Zgromadzenia Narodowego, reprezentując 11. okręg Pas-de-Calais.

Wśród jej osiągnięć można wymienić rebranding Frontu Narodowego na Narodowe Zjednoczenie w 2018 roku, zwiększenie poparcia dla partii w wyborach krajowych i europejskich oraz wprowadzenie jej do mainstreamowej debaty politycznej we Francji. W 2017 roku była pierwszą kandydatką Frontu Narodowego, która dotarła do drugiej tury wyborów prezydenckich.

Marine Le Pen opowiada się za ograniczeniem imigracji, priorytetem dla obywateli Francji w dostępie do pracy i świadczeń socjalnych, wzmocnieniem bezpieczeństwa narodowego oraz ochroną francuskiej tożsamości kulturowej. Promuje suwerenność narodową, sprzeciwiając się nadmiernej integracji europejskiej i globalizacji, w tym wycofaniu Francji z niektórych unijnych struktur. Krytykuje politykę wielokulturowości i opowiada się za zaostrzeniem polityki wobec nielegalnej imigracji. W kwestiach gospodarczych wspiera protekcjonizm i większe wsparcie dla francuskich przedsiębiorstw.

W mainstreamowych mediach Le Pen jest często przedstawiana jako postać polaryzująca. Media, takie jak „Le Monde” czy „The Guardian”, krytykują ją za rzekome podsycanie nastrojów antyimigranckich i nacjonalistycznych. Z kolei w internecie, szczególnie na platformach takich jak X, ma oddaną bazę zwolenników, którzy doceniają jej obronę suwerenności i krytykę unijnej biurokracji. Jej konto na X (@MLP_officiel) w kwietniu 2025 roku obserwuje około 2,8 miliona użytkowników, a jej posty, np. krytykujące politykę migracyjną UE z 10 kwietnia 2025 roku, osiągają od 500 tysięcy do 2 milionów wyświetleń. Jej przemówienia na YouTube, takie jak wystąpienie po wyborach w 2022 roku, mają od 1 do 5 milionów wyświetleń.

Le Pen była zaangażowana w kilka spraw sądowych. W 2015 roku została oskarżona o podżeganie do nienawiści rasowej za porównanie muzułmańskich modlitw ulicznych do okupacji; w 2017 roku została uniewinniona. W 2023 roku Parlament Europejski uchylił jej immunitet w związku z dochodzeniem dotyczącym rzekomego niewłaściwego wykorzystania funduszy unijnych przez jej partię; sprawa jest w toku i nie zapadł wyrok. W 2018 roku wygrała sprawę przeciwko francuskiemu rządowi, który nałożył na nią karę za publikację zdjęć przemocy Państwa Islamskiego, uznając to za wolność wypowiedzi.

Jej wpływ na francuską politykę jest znaczący, szczególnie w debacie o imigracji i suwerenności. Narodowe Zjednoczenie pod jej wodzą zwiększyło liczbę mandatów w Zgromadzeniu Narodowym z 8 w 2017 roku do 89 w 2022 roku, stając się jedną z głównych sił opozycyjnych.